نمی شود :

دریای اشک داری مگر

که می ریزد از چشمانت

قطره ها و نمی شود کَم

هست و نیستها مگر در توست

که نه زشتی و نه زیبائی

در وجودت نمی شود جَم

مگر غصه چه دیده در تو

که چو آهن کرده عَلَم

قدش را و نمیشود خَم

چه نغمه ای پیچیده در بغضت

که برمیکشی فریاد و

صدایت نمی شود بَم

زندگی چه کرده است با تو

که نه درد و نه مرگ

برایت نمی شود غَم

-----------------------------------

بردیا امین افشار

چه از نزدیک ،

چه از دور ،

دیدنی نیست ،

آن تَرَک ،

که نشسته بر دِل

چه با فریاد ،

چه در سکوت ،

جمع نمی شود ،

اشکی که گشته ،

در رخسار وِل

-----------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

برگی که نشست بر دست خزان

رها میگردد خسته در باد

سقوطش از اوج میشود آغاز

می رود از خاطره ، پرمیکشد از یاد

چیست راز تلخی خزان

که میسازد ؟ از رخسارش چهره ای سرد

در کجا نقش شده تصویر این بازی

که می آویزد ؟ اشک به چشمان پر درد

نامی هست در پسِ این ماجرا

نَفَسی که میشود گرم ، از سردی خزان

جغدی که میکند لانه در اندوه

شهابی که در آسمان ، می شود روان

می دانم ، این توئی که میریزی

آب بر چرخۀ بیمار آسیاب

می نشانی بذر اندوه بر دل

می کشی ابر بر رخسار آفتاب

این توئی ، که میکنی غروب را سرخ

می فرستی از آسمان فرشته مرگ

می پیچی بر هم طومار زندگی را

نمی کنی رحم بر غنچه ها ، بر برگ

بگو چه میشود نصیب تو از گریاندن

بازی خزان چگونه دلت را می کند آرام ؟

 فردا ، چگونه به دست تو میشود ویران

در کدامین زندان ؟ عشق را میکنی رام ؟

 -------------------------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار 

ساز چه شد

می گرید زخمه در گیتار

غنچه چه شد

نای چه شد

بهار کجاست

سرد است دست زمستان

باغچه چه شد

پای چه شد

 فریاد نمی کشد

باران بر مزار خاک

کوچه چه شد

های چه شد

شکسته تُنگ

جان می دهد ماهی بر زمین

طاقچه چه شد

جای چه شد

--------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

می نشیند اشک

بر گونۀ باغ

تا می کِشد پر

بلبلِ زار

نمی روید سَرو

چون می سازند

از ساقه هایش

اینک چوبۀ دار

اشکبار است

رخسار زندگی

بر تن دارد زخم

از نیشهای مار

نمی وزد باد

دیگر در این گذر

نمی دهند درختان

بر شاخه ها بار

 نمی کند طلوع

خورشیدی که می بیند

به وقت پگاه

آتش در خرمن یار

زرد گشته

برگ روی شاخه ها

نیست دل را

با عشق دیگر کار

----------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

می پاشم ابر را بر رخسار خورشید

تا شود رقیق ، تابش سوزانش

می زنم رنگ سبز بر جنگل

تا رسد به انتها ، فصل برگ ریزانش

می نهم پای بر روی جاده

تا بماند قصۀ سفر باقی

می خورم از جام ، جرعه ای می

تا بگویند از شراب و از ساقی

می مالم رنگ سرخ بر گُل

تا از گُلِ سرخ شود ، آکنده دنیا

می کشم بر برکه ها عکس ماهی

تا جهان باشد ، تهی از پرگار و گونیا

می بارانم از آسمان باران

تا شود جاری ، رودخانه در کویر

می گویم از ننگ و از دروغ

تا خسته شود ، دهان پر ز تزویر

تو بگو ، بگو که چه کنم با تو

تا گشائی چشم خوابت بر من

آئی از تخت قدرتت پائین

بسازی جهانی خرم و امن

----------------------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

می لغزد در هوا ،

برگی که می افتد بر زمین

آسمان هم هست لیز ،

فصل خنده و اشک است

می کنند هیاهو رنگها

زیر باران ، در سرخی پائیز

-----------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

که می کند گذر

از پسِ فرداها

در روزگارت ، بی من ؟

نمی شوی یک دم

با خود و تنها

در رویاهایت ، بی تن

می فشانم دیروز را

چون بذرِ خاطره

بر بالین و بر خرمن

بر مکش هرگز

لب از قدح

از رخساره ام ، دامن

------------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

گر چه افکندی

بر زمینم و میشوم خاک ،

می روید بحر مستی

از تنم بوتۀ تاک

 می کنم همه دریا را

از قطره های اشک ، پاک

می نویسم بر ابر ، از طلوع ،

 از خورشیدِ بی باک

----------------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار

من همان ریگ خشکم

که گشته ام در صحرای خلقت ول

نه ، شُسته است رخسارم را کسی

نه ، خوانده است آواز برایم از دل

نمی تپد دلی بر من ، ز سر شور

نمی کند بهار ، با شکوفه هایش غوغا

می فشاند طوفان در تندر، عذاب

نیست جان پناهی برایم ، ای دریغا

ای آنکه افراشتی بیرق در افلاک

دوختی بر آسمان ، چهره زمین

چه کسی داد برایت جایزه ؟

تختی طلائی ، تاجی سیمین

عاشق کدامین دلبر بودی

که جهان را برایش دادی تُحفه ؟

چه کسی بود ، در سرایت غمگین

که گشتم بازیچۀ او ، من از نُطفه ؟

با چه چشمی می نگری بر من

از فراز آسمان ، از پشت دیوارها

ز چه روی میشوم در جهنم

طعمه آتش ، خوراک مارها ؟

نه این است مگر که جهان تدبیر توست

نمی شود دانه ، بی اذن تو در خاک پیدا

نمی توان نهاد ، بی اجازه خشت بر دیوار

نمی باید ساخت ، خانه ای را از ابتدا  

نیستم من مقصر ای عزیز

من همانم که تو ساختی

زشت یا زیبا ، بد یا خوب

تو مرا اینچنین پرداختی

بس کن دیگر این فریب را

من مهره ای بیش نیستم در این نَرد

می ریزی تاس و میکنی بازی

می شوم مهره ای سوخته ، آکنده از درد

----------------------------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار