فصل :

می تازد در جشنِ پگاه ، سوار

گوئی گرفته ، از عشق عنان و اختیار

از آسمان می بارد نُقل و شکوفه

می گیرد در آغوش ، زندگی را بهار

نِشَسته خشم خورشید در بُستان

می نهد گرما پایش را بر آستان

می شورد ، رخسار دریا در غروب

می کُند پرستو ، رقص در تابستان

بادِ مستِ پائیز ، می شود وزان

می میرند برگها ، در تیک تاک زمان

می گرید عشق ، از زردیِ روزگار

می کِشد دست تطاول بر زمین ، خزان

در دشت ، می گوید داستان

آدم برفی ، از زندگی از مرگ نیستان

چرا زندگی هست سرد ، نیست امید

می کُند خشک ، همه ریشه ها را زمستان

یک سال و اینهمه فصل

ساخته از زندگی فقط یک اصل

می رسد به انتها هر چرخه ای

نمی شوند دلها ، به یکدیگر وصل

-----------------------------------------------------

با تقدیم احترام ، بردیا امین افشار